O tym, że kiełki są zdrowe to chyba nie ma co tu już pisać?
No dobrze, przypomnimy tylko, że zawierają mnóstwo szczególnie łatwo przyswajalnych witamin i mikroelementów, ułatwiają trawienie pokarmów i są niskokaloryczne, zawierają duże ilości związków przeciwdziałających powstawaniu komórek nowotworowych. Są świetnym sposobem na uzupełnienie braków dobroczynny składników w organizmie, na które jesteśmy narażeni szczególnie na przednówku, kiedy to zdani jesteśmy tylko na warzywa korzeniowe i mrożonki.

Postanowiłyśmy skupić się na jak najbardziej bezproblemowej uprawie, czyli na wykorzystaniu tego co w każdym domu znajdziecie: słoiki, gumki recepturki i kawałek firanki.

Testowałyśmy kiełkownicę (najtańsze to plastikowe naczynie składające się zwykle z trzech pięterek, na których jednocześnie można hodować różne rodzaje kiełków). Żeby opłukać ziarna nalewa się wodę na górne piętro i ta spływając poniżej systemem kanalików i syfonów nawilża ziarna z niższych pięter. Tyle teoria, bo praktyka pokazała, że owe syfony najczęściej się zatykają i system nie działa. Poza tym to dość duży pojemnik, który zajmuje sporo miejsca. Tylu kiełków, które powstają na trzech piętrach u nas i tak nie dało się szybko zjeść, więc w zasadzie spora część tego pojemnika nie była potrzebna.

Słoiki łatwiej czyścić z osadu, kamienia – wystarczy je tylko zalać octem na kilka godzin i kamień się rozpuści. Z plastikową kiełkownicą to nie jest takie proste. Po pierwsze na nierówną fakturę i jest większa, więc jednorazowo trzeba by zużyć chyba cały ocet, a po drugie zapach octu pozostanie na plastiku i weź tu potem delektuj się octowymi kiełkami.

Jednak najprostsze rozwiązania są najgenialniejsze!
Kiełkuje się również w woreczkach (jak je uszyć – patrz ten tutorial). Zasada jest taka sama jak przy uprawie w słoikach: namaczamy, potem opłukujemy, tylko częściej, bo wilgoć będzie szybciej wysychać. No i trzeba pomyśleć nad czym je powiesić, żeby miała gdzie skapywać woda.

Jak już jesteśmy przy wodzie – pamiętajcie, że po opłukaniu ziaren możecie ją użyć jeszcze raz – choćby do podlewania domowej dżungli.

Ważna rzecz: nie kiełkujemy nasion przeznaczonych do wysiewu w gruncie, bo te najczęściej są impregnowane chemią. Do jedzenia używamy tych, które mają wyraźnie napisane na opakowaniu, że są nasionami na kiełki. “Podstawowe” rodzaje takie jak rzeżucha czy rzodkiewka często można znaleźć w osiedlowych sklepach, resztę kupicie z łatwością przez internet albo w sklepach ogrodniczych.

Nasiona rzeżuchy, rukoli czy chia (szałwia meksykańska) kiełkujemy na płaskim podłożu, najlepiej na papierowym ręczniku, bo wydzielają dużo śluzu. Rośliny strączkowe powinny kiełkować w ciemności, gdyż na świetle gorzknieją. Kiełkować możemy też buraki, pszenicę, fasolę, owies, soję, brokuły, cebulę, rzodkiewkę, len, lucernę i wiele innych.  Do kiełkowania nie nadają się natomiast rośliny z rodziny psiankowatych jak pomidory czy papryka, bo są trujące.

Hodowlę kiełków trzymamy w temperaturze pokojowej, czyli minimum 18°C.

Kiedy kiełki są gotowe przechowujemy je w lodówce 3-7 dni.